مانیفست هنرمندانِ کمونِ پاریس

در دوران حکومت ناپلئون سوم از ۱۸۵۱ تا ۱۸۷۱، فقر و فلاکت در میان طبقه‌ی کارگر پاریس افزایش یافت، از هر ده خانه هشت خانه در مناطق فقیرنشین آب لوله‌کشی نداشت و تعداد اندکی از فرودستان می‌توانستند خانه‌های خود را در فصل زمستان گرم کنند. هر چه طبقه‌ی کارگر فقیرتر می‌شد، اشراف ثروتمندتر می‌شدند. در این دوران پاریس شهردار منتخبی نداشت و انتصابات در شوراهای محلی توسط امپراطور انجام می‌شد. سیاست‌های فرهنگی-هنری برای جلب مشارکت هنرمندان طوری طراحی شده بود تا آثارشان منعکس‌کننده‌ی شکوه حکومت امپراطور باشد.در سال ۱۸۷۰ فرانسه وارد جنگی فاجعه‌آمیز با پروس شد. این جنگ منجر به کناره‌گیری امپراطور و به دنبال آن تسلیم ارتش فرانسه و محاصره پاریس توسط نیروهای پروس گردید. دفاع از پایتخت بر عهده‌ی گارد ملی پاریس بود که نه با امپراطور و نه با حکومت سلطنتی همدلی نداشتند. دولت، پاریس را به مقصد ورسای ترک کرد و ثروتمندان به خانه‌های خود در ییلاق و یا خارج از کشور گریختند.کنترل شهر پاریس به دست طبقه‌ی کارگر و فرودستان افتاد که از سال‌ها پیش خشم فروخورده‌ای نسبت به طبقه‌ی حاکم داشتند. آنها پاریس را یک کمون سوسیالیستی و مستقل از فرانسه اعلام کردند.هنرمندانی که در شهر باقی ماندند، به رهبری گوستاو کوربه، نقاش رئالیست (واقع‌گرا)، دست به تاسیس تعاونی زدند، درِ گالری‌های هنری را به رایگان به روی عموم مردم باز کردند، تقسیم‌بندی بین هنرهای زیبا و صنایع دستی را لغو کردند و آموزش سلسله مراتبی هنر را که تحت حکومت ناپلئون برقرار شده بود، سازمان‌دهی مجدد کردند.کمونِ پاریس تنها ۷۳ روز دوام آورد. دولت برای سرکوب قیام زحمتکشان نیرو فرستاد و در جنگی نابرابر و وحشیانه هزاران نفر از مردم را سلاخی کرد. سی هزار پاریسی اعدام شدند، پنجاه هزار نفر زندانی و چهارهزار نفر به کالِدونیا تبعید شدند.